اَچُمی از گویشهای به جا مانده از زبان فارسی پهلوی، مربوط به دوره ساسانیان و پیش از آن میباشد و یکی از هفت ریشه اصلی زبان فارسی کنونی است. بیشتر ساکنان جنوبی استان فارس و غرب هرمزگان شامل شهرستانهای بستک، اوز، گراش، لارستان، خنج و روستای بلغان و قسمتهایی از بندرلنگه، گاوبندی(پارسیان)، بندر خمیر ،بردستان و... به این گویش صحبت مینمایند. گویش اچمی از گویشهای فارسیتبار یعنی متعلق به شاخه جنوب غربی گویشهای ایرانی است. نام این گویش از کلمه اچم که به معنای برویم- بروم- میروم، میباشد، که به علت استفاده فراوان این لفظ در یاد دیگر فارسی زبانان میماند. این گویش در جای جای منطقه جنوب به شکلهای متنوعی خود را نشان داده و نمود کردهاست که بیشتر این تفاوتها در تلفظ واژگان است. گویش اچمی لهجههای بسیار فراوانی را در بر میگیرد. در بسیاری از مناطقی که به این گویش صحبت میکنند، کلمات و واژگانی خاص نسبت به بقیه مناطق اطراف خود به کار میبرند که در بعضی موارد تأثیر گرفته از زبانهای هندی، انگلیسی، پرتغالی و عربی است که به علت مراودات بسیار زیاد مردم این مناطق با کشورهای مختلف میباشد.
کلمات اچمی
عمده کلماتی که در گویش اچمی به کار برده میشود، بر اساس مناطق مختلف دارای تلفظهای متفاوت میباشد. مثلاً در برخی روستاها و شهرها به اول افعال حرکت اَ و برخی با حرکت اُ و دیگر مکانها با صدای اِ تلفظ میگردد. حال ممکن است این اصوات در پایان و یا میانههای یک کلمه نیز وجود داشته باشد. برای مثال همین کلمه اچم را میتوان به صورتهای زیر مشاهده نمود: اَچَم، اَچُم، اُچَم، اُچُم، اَچِم و یا در برخی موارد ممکن است تلفظ برخی از حروف نیز تغییر یابد مانند: ااَشِم یا اَشَم که همان معنی برویم را میدهد.
یکی از خواص گویش اچمی دارا بودن یک صدا در برخی لهجههای این گویش است. این تلفظ میانه گ و ن میباشد که به صورت غنه (تلفظی در ادای کلمات عربی) ادا میگردد.
)()
دسته بندی : بیوگرافی مختصر و مفید ,